It Takes Two یکی از خلاقانهترین پلتفرمرهای سه-بعدی چند سال اخیر است. همانند بازی قبلی استودیوی هیزلایت (Hazelight)، A Way Out، این بازی را هم میتوانید تنها به صورت کوآپ بازی کنید. ترکیب مکانیکهای کوآپ و مراحل خلاقانه و جذاب با داستانی که یادآور فیلمهای I Shrunk the Kids و The Parent Trap است، منجر به یکی از بهترین آثار سال 2021 شده است. در ادامه با نقد بازی It Takes Two همراه ما باشید.
نقد بازی It Takes Two
در پس رولرکوستر سواریهای هیجانانگیز و صحبتهای عجیب یک سنجاب، It Takes Two قلب عمیقی دارد. داستان بازی در مورد طلاق و تاثیرات آن بر روی دختر بچهی خانواده، اختلافات ویرانکننده و عدم رویارویی با حقایق است. اما همزمان It Takes Two روایتی از امید، رها کردن گذشته برای آیندهای بهتر و رسیدن به درکی مشترک است. تمام این موارد در ماجراجویی رنگارنگ و موثری تنیده شدهاند. ماجراجویی بزرگی که هم در ارائهی گیمپلی هوشمندانه و هم روایت داستانی تاثیرگذار موفق است.
It Takes Two تبدیل به اثری شده است که دو نفر را مجبور به همکاری برای رسیدن به نتیجهای بهتر میکند. البته کاملا متوجه هستم که چرا برخی احتمالا از این داستان لذت نخواهند برد. همانطور که اشاره شد It Takes Two در هر صورت حال و هوایی رنگارنگ داشته که شاید به عقیدهی بسیاری، مناسب یک داستان در مورد طلاق نباشد. هر چه باشد داستان بازی It Takes Two در مورد زوجی است که تبدیل به عروسک میشوند. این دو حالا باید در دنیایی خیالی راه خود برای بازگشت به دنیای واقعی را پیدا کرده و در این مسیر هم اختلافات خود را رفع کنند.
اگر نظر من را بخواهید، ترکیب روایت و گیمپلی در It Takes Two دست کمی از شگفتانگیز ندارد. Cody و May در ابتدا قصد داشته تا هر چه سریعتر به زندگی واقعی خود بازگردند، اما سرنوشت آنها چیز دیگری است.
همانطور که از نام بازی پیداست، It Takes Two را فقط به صورت کوآپ میتوانید تجربه کنید. این کوآپ هم از طریق محلی و هم به صورت آنلاین قابل دسترسی است. هر بازیباز وظیفه دارد تا کارها و چالشهای منحصر به فردی را تکمیل کند. در واقع بدون همکاری یکدیگر نمیتوانید بازی را به پایان برسانید. تقریبا تمام حرکات نیازمند کار تیمی، ارتباط و صبر میان بازیبازان است. حتی در حالت کوآپ آنلاین هم صفحه به دو نیم تقسیم شده تا شما اعمال بازیباز دیگر را نیز مشاهده کنید.
حتما میدانید که یکی از المانهای مهم در یک بازی پلتفرمر، طراحی مراحل آن است. با این اوصاف It Takes Two تا چه حد در طراحی این مراحل موفق بوده است؟ در ادامه به این سوال پاسخ خواهیم داد.
جعبه ابزار جادویی
طی یکی از مراحل It Takes Two، وارد سرزمینی خواهید شد که در واقع یک جعبه ابزار عظیم است. در هر سرزمین مانند سایر بازیهای این سبک، ابزاری خاص به دست خواهید آورد. در مرحلهی جعبه ابزار It Takes Two هر کدام از شخصیتها یک ابزار مخصوص دارند. May با چکش میخکش خود قادر است تا به میخهای روی دیوارها متصل شده و به سطوح بالاتر برسد. در همین حین Cody میتواند میخها را به دیوارها چسبانده و همانند چکش ثور آنها را دوباره فرا بخواند. تمام این مرحله صرف گسترش این مکانیک و همخوانی تواناییهای این دو شخصیت میشود.
هر مرحله در It Takes Two چنین دستپختی را دنبال میکند. البته هر مرحله تم و حال و هوای خاص خود را دارد. اما هر دفعه Cody و May اسبابهایی به دست آورده که بدون دیگری ناکارآمد هستند. مهمتر این که استفاده از این ابزارها برای تکمیل چالشهای بازی شدیدا سرگرمکننده است. قصد اسپویل مکانیکهای مراحل مختلف It Takes Two را ندارم. با این حال مطمئن باشید که هر مرحله مکانیکهای منحصر به فردی داشته که شدیدا خلاقانه و جالب هستند. البته این اسباب بازیها تنها پیشکش It Takes Two نیستند.
هر مرحله دارای گیمپلی و مکانیکهای محیطی هم بوده که استفاده از این ابزارها را جالبتر از قبل میکند. این بازی به دنبال سکون و سینماتیک نیست. It Takes Two در حرکت درخشیده و حرکت آن واقعا درخشان است. در این حین باید از مکانیکهای پلتفرمینگ بازی هم بگویم. هر دو شخصیت به حرکات استانداردی در این زمینه مجهز هستند. شما قادر به دویدن، پرش دوبل، پرش از روی دیواری یا حتی چسبیدن به دیوار خواهید بود. این حرکات به صورت قابل قبولی روان بوده و ترکیب آنها منجر به لحظات گیمپلی هیجانانگیزی میشود.
تنوع و اکشن پایدار
It Takes Two احتمالا به خاطر طراحی کوآپ معرکهی خود ماندگار خواهد شد. با این حال نباید تنوع حاضر گیمپلی و اکشن بازی را هم فراموش کرد. وقتی یک ایدهی گیمپلی به خوبی پرداخته و موشکافی شده، بازی فورا به سراغ ایدهی بعدی میرود. تعداد ایدههایی که بازی با موفقیت آنها را بررسی میکند بدون شک شگفتانگیز است. البته باید گفت که برخی از این ایدهها بهتر از سایرین هستند. این مهم خصوصا در نیمهی دوم بازی به چشم میخورد.
هستهی گیمپلی فارغ از تم جهانی که در آن هستید، دویدن و پریدن است. با این حال همانطور که اشاره شد این المانهای حل مسئله هستند که تفاوتها را رقم میزنند. هیزلایت به طرز هوشمندانه و نوستالژیکی هم از مینیگیمهای گوناگون در میان سکانسهای اکشن استفاده میکند. ارتباط کلامی برای موفقیت در این سکانسها و به پایان رساندن بازی امری ضروری است. چالشهای بازی ابدا ساده نبوده و نیازمند اجرای دقیق دستورالعملهای بازی است.
سخن پایانی؛ It Takes Two را از دست ندهید
It Takes Two عنوانی است که دائما راهی را برای سرگرم کردن شما پیدا میکند. بازی اساسا یک پلتفرمر سه-بعدی است، اما مکانیکهای کوآپ منحصر به فرد، آن را به اثری ویژه تبدیل میکنند. به جرات میگویم که بازی حتی یک لحظه هم از خلاقیت خود دست نمیکشد. ضمنا بازی بر روی پلتفرم مقصد من (ایکسباکس سری اس) عملکرد بسیار خوبی داشت.
بازی بر روی این کنسول با وضوح تصویر 1080p و نرخ فریم 60 اجرا میشود. نرخ فریم گاها و با زیاد شدن افکتهای ذرهای، افت میکند اما در مجموع شاهد عملکرد روان و دلچسبی هستیم. طبعا این عملکرد بر روی پلیاستیشن 5 و ایکسباکس سری ایکس بهتر هم هست.
راستش را بخواهید بازی از آن چه که باید، کمی طولانیتر است. انتظار داشتم بازی را در کمتر از 10 ساعت به پایان برسانم اما 12 ساعت را صرف تجربهی آن کردم. شاید نقد عنوانی برای داشتن محتوای بیشتر منصفانه نباشد، اما نیمهی دوم انگار صرفا برای طولانیتر کردن بازی است. البته که هنوز هم چند ساعت آخر بازی از نظر کیفی بسیار خوب است، اما میتوانستیم شاهد حذف دو ساعت بازی در ازای افزایش سطح کیفی کلی باشیم.
حس میکنم که لذت بردن از داستان هم به شخص شما بستگی دارد. اگر به دنبال روایتی دقیق و واقعگرایانه از طلاق هستید، پس It Takes Two برای شما نیست. داستان بازی روح زیبایی داشته و به خوبی در گیمپلی آن تنیده شده است. عنوان It Takes Two تجربهی کوآپ نادری است. انرژی، قدرت تخیل و بازیگوشی توسعهدهندگان را پیش از این صرفا در آثار نینتندو دیدهام. این احتمالا بالاترین تمجید از اثری مثل It Takes Two است.
داستان - 8
گیمپلی - 9
گرافیک هنری - 9.5
موسیقی و صداگذاری - 8
عملکرد فنی - 9
8.7
عالی
It Takes Two اثری ماندگار در ژانر پلتفرمر بوده و یکی از بهترین مثالهای استفاده از مکانیکهای کوآپ است. استودیوی هیزلایت با این عنوان در حال به رخ کشیدن قدرت و خلاقیت خود است.