بازیهای ویدیویی سرگرمکننده هستند و فارغ از سلیقه، گروه سنی و علایق، هر شخصی میتواند بازی مورد نظر خود را پیدا کرده و با آن سرگرم شود. صنعت بازیهای ویدیویی هم دائما در حال رشد است و سرمایهگذاری بیشتری روی آن میشود. با این وجود، همیشه چندین سد متفاوت برای ورود به حوزهی بازیهای ویدیویی وجود داشته است. اولا باید درک خوبی از فناوری داشته باشید. همچنین به وقت آزاد قابل توجهای نیاز دارید و مهمتر از همه، بازیهای ویدیویی گران قیمت هستند.
نگاهی به مقوله افزایش قیمت بازیهای ویدیویی
قیمت کنسولهای امروزی بین 300 تا 500 دلار است. همچنین یک کنترلر خوب حداقل 50 دلار قیمت دارد. بنابراین برای بهرهبرداری از تمام قدرت کنسولها، نیازمند تلویزیون یا نمایشگر قابلی هستید که مجموع هزینهی ابتدایی را به بیش از 1000 دلار میرساند. این در صورتی است که به فکر بازی بر روی رایانههای شخصی هم نباشید. چرا که در آن صورت باید پول بسیار بیشتری را پرداخت کنید.
تمام این هزینهها صرفا برای ورود به دنیای بازیهای ویدیویی است و ابدا قیمت خود بازیها را شامل نمیشوید. اگر به دنبال تجربهی تمام عناوین شاخص در یک سال باشید، باید چند صد دلار هزینه کنید. با این اوصاف، حتما متوجه شدهاید که چرا افزایش 10 دلاری قیمت بازیهای AAA در آمریکای شمالی، با استقبال چندان مثبت بازیبازان روبهرو نشده است.
شخصی نیست که از افزایش قیمت، حتی موجه، راضی باشد. در واقع شما برای محصولی یکسان، پول بیشتری دریافت میکنید. البته به نظر میرسد که این اتفاق اجتنابناپذیر بوده و سوال اصلی این است که آیا افزایش قیمت بازیها، اصلا موجه است یا خیر.
قیمت 60 دلاری بازیها در ابتدای نسل هفتم تعیین شد. طبعا هزینهی تولید عناوین AAA در این زمان، افزایش قابل توجهای داشته است. سوال این است که بازیهای AAA، همواره سوددهتر هم شدهاند. اکتیویژن، سونی و تیک-تو همگی دههی بسیار موفقی را از نظر تجاری پشت سر گذاشتهاند. تمامی شرکتهای مذکور در سهماههی آخر سال 2019، رکورد درآمدهای خود را شکستند. بنابراین انتظار میرود که دوباره و در سال 2020 این رکوردشکنی را تکرار کنند. پس دقیقا چرا به افزایش قیمت نیاز دارند؟
وجود تورم انکارناپذیر است. اما این دلیل تنها در صورتی موجه است که صنعت بازیهای ویدیویی دیگر سودده نباشند. به نظر میرسد که مدیرهای اجرایی شرکتهای بزرگ بازیهای ویدیویی، علیرغم عدم محبوبیت ایدهی افزایش قیمتها، به دنبال سود بیشتر هستند. بدون شک سود حاصل از بازیهای 60 دلاری همین حالا هم کافی است. اما این شرکتها ذاتا به دنبال پول بیشتر بوده و برای کسب آن تلاش میکنند.
قیمت بازیهای ویدیویی در طول تاریخ
البته این نکته را هم باید در نظر گرفت که با توجه به ارزش بالای دلار، بازیهای 70 دلاری از نظر تاریخی چندان رکوردشکن نیستند. فرضا اگر شما سوار ماشین زمان شده و به سال 1977 سفر کنید، باید برای خرید کنسول آتاری 2600 هم 200 دلار بپردازید. 200 دلار در سال 1977، معادل با 800 دلار امروز است. بازیهای آتاری 2600 هم معمولا 40 دلار قیمت داشتند که با پول امروز بیش از 100 دلار است.
در واقع با احتساب تورم، بازیهای ویدیویی در دههی 70 و 80 بسیار گرانتر از حال حاضر بودند. شما در حال حاضر با 100 دلار میتوانید نسخهی ویژهی یک بازی را خریداری کنید. این در حالی است که برای یک بازی معمولی آتاری 2600 باید قیمت مشابهای را میپرداختید. پس ظاهرا تورم بدون احتساب عوامل خارجی و موارد دیگر، دلیل خوبی برای افزایش قیمتهای بازیهای ویدیویی است.
با این وجود تنها در نظر گرفتن تورم منطقی نیست. نسبت هزینهی زندگی به درآمد، در حال حاضر بسیار بیشتر از این نسبت در دههی 70، 80 یا هر نقطهی دیگری در تاریخ است. برای صنعتی که حتی در بدترین شرایط، وضعیت اقتصادی و آیندهی خوبی دارد، این افزایش قیمت نه تنها ضرروی نیست، بلکه با در نظر گرفتن وضعیت کنونی قابل توجیه هم نیست.
ناشران بازی برای دوام آوردن نیازی به عناوین 70 دلاری ندارند. بنابراین با توجه به افزایش دائم سودآوری این شرکتها، به پول بیشتری هم برای ساخت بازیهای تحسین برانگیز نیاز نیست. شاید من اشتباه کنم، اما با توجه به افزایش سودآوری شرکتهای بزرگ و مدیریت آنها، بعید است که این شرکتها به دنبال ارائهی توضیح منطقی برای افزایش قیمت بازیها باشند. آنها صرفا به تورم اشاره میکنند و تورم در فضای بسته دلیل قابل توجیهی است؛ اما نه با در نظر گرفتن سوددهی شرکتها.
جبران ثبات قیمت با پرداخت درون برنامهای
همچنین باید به مسئلهی دیگری به نام پرداختهای درون برنامهای اشاره کرد. در ظاهر قیمت یک بازی AAA شصت دلار است، اما در نسل هشتم شاهد به کار گرفتن استراتژیها متفاوتی برای کسب درآمد از بازیبازان بودهایم. پرداختهای درون برنامهای شامل مواردی مانند لوتباکسها، سیزن پسها، بتل پسها و فروشگاههای درون بازی میشوند.
البته طی چند سال اخیر و با توجه به اعتراضات زیاد بازیبازان، تا حد زیادی شاهد حذف لوتباکسها از بازیهای ویدیویی بودهایم. البته هنوز هم الکترونیک آرتس با فروش کارتهای Ultimate Team در بازیهایی مانند FIFA، Madden و NHL در حال کسب درآمد از این روش است. جالب اینکه تمهیدات قانونی هم نتوانستهاند این شرکت را متوقف کنند.
راه دیگر برای کسب درآمد بیشتر از یک بازی 60 دلاری، سیزن پس است. معمولا در قالب یک سیزن پس 20 الی 40 دلاری، شاهد عرضهی بستههای الحاقی متفاوتی برای یک بازی هستیم. این محتوا میتواند نقشههای اضافه برای بخش چندنفره یا بستههای الحاقی داستانی باشد. طبعا محتوای دانلودی برای یک بازی، هزینهی بسیار کمتری نسبت به بازی اصلی دارد. در این صورت سود حاصل از فروش بازی هم بیشتر است.
البته اخیرا به نظر میرسد که بازیهای محبوب چندنفره مانند Call of Duty، به ترکیب بتل پس و فروشگاه درون بازی برای کسب درآمد بیشتر رو آوردهاند. با پرداخت معمولا 10 دلار در فصل، به بتل پس بازی دسترسی خواهید داشت. بتل پس آیتمهای ظاهری مختلفی را در اختیار شما میگذارد. همچنین این آیتمها از طریق فروشگاه درون بازی و با پرداخت پول واقعی هم قابل دسترسی خواهند بود.
با توجه به همهی موارد مذکور، به نظر میرسد که نه تورم و نه افزایش هزینهی ساخت بازیهای AAA، دلیل خوبی برای افزایش قیمت بازیها نیست. برای بررسی چنین موضوعی باید به سوددهی شرکتها توجه کرد. اکثر شرکتهای مهم صنعت بازی، در حال شکستن رکوردهای خود در این زمینه هستند. با توجه به شرایط کنونی و شیوع ویروس کرونا، افزایش قیمت بازیها صرفا راهی قانونی اما غیراخلاقی برای کسب درآمد بیشتر است.
جدیدترین و جذابترین مقالات بازیهای ویدیویی را در گیمپالت بخوانید